Współuzależnienie
Lustrzane odbicie osoby uzależnionej
Współuzależnienie to nic innego jak pułapka psychologiczna w jakiej znajduje się osoba tkwiąca w związku, w którym partner jest trwale uzależniony od substancji psychoaktywnej (najczęściej alkoholu). Jest to utrwalona forma uczestnictwa w długotrwałej i trudnej lub wyniszczającej sytuacji życiowej, która w sposób istotny ogranicza swobodę wyboru postępowania. Prowadzi do pogorszenia stanu psychiczno-fizycznego oraz znacznie utrudnia zmianę własnego położenia na lepsze osoby będącej współuzależnioną (najczęściej partner płci żeńskiej).
Będąc w takim związku podejmuje ona nieudane próby zmiany tej trudnej sytuacji. Ciągle kontroluje np. picie swojego partnera, przez cały czas bezskutecznie próbując uzyskać wpływ na jego zachowanie. Wykazuje przy tym nadopiekuńczość oraz stopniowo wciąga innych członków rodziny w ciągłe nadzorowanie pijącej osoby.
Znamienne są również jej nieudane próby wycofania się z tego związku. Poprzez zachowania demonstracyjne (np. chowanie czy wylewanie alkoholu, bezskuteczne groźby) czy zachowania ucieczkowe (np. wyprowadzki do najbliższej rodziny) pogłębia swoje uwikłanie w tą destrukcyjną dla wszystkich pułapkę. Często w swojej bezradności sama zaczyna sięgać po używki, leki nasenne czy inne środki, aby chociaż na chwilę zaznać spokoju.
W tym układzie widoczne są również szkodliwe sposoby przystosowawcze do tej sytuacji. W wyniku ciągłego chaosu i życiowego bałaganu następuje izolowanie się od osób spoza najbliższej rodziny (często w wyniku zwyczajnego wstydu przed innymi). Błędnym kołem jest również branie na siebie całej odpowiedzialności za wszystko to co się dzieje dookoła a często też dbanie o zachowanie pozorów idealnej rodziny za wszelką cenę. Osoba współuzależniona tuszuje wszelkie konsekwencje nałogowego zachowania partnera. Przy dłuższym „kryzysie” dochodzi również do braku samoobrony w przypadku wystąpienia przemocy i samoistne przekształcenie relacji na poziom- „kat- ofiara” ze znamiennym brakiem ponoszenia jakichkolwiek konsekwencji przez „kata”. Następuje całkowite zaniedbywanie własnych potrzeb na rzecz potrzeb osoby uzależnionej.
Najczęstszymi objawami zaburzeń adaptacyjnych są tutaj: depresje, częste zamartwianie, lęk, poczucie niezdolności do radzenia sobie z codziennością i planowania na przyszłość, dalsze pozostawanie w obecnej sytuacji, pewne ograniczenie zdolności do spełniania codziennych czynności oraz inne zaburzenia zachowania wynikające z zaburzonych własnych emocji. Taki obraz to nic innego jak lustrzane odbicie osoby uzależnionej z którą trzeba na co dzień żyć i znosić jej wszelkie destrukcyjne schematy zachowania.
Psychoterapia osób współuzależnionych to najskuteczniejsza metoda uwolnienia się z tej pułapki. W pierwszym etapie pracuje się nad zdobywaniem (odzyskiwaniem) realnej orientacji w aktualnej sytuacji życiowej. Następnie dzięki terapii zmienia się wszelkie destrukcyjne zachowania. Kolejnym etapem jest praca nad fałszywymi przekonaniami, które w przeszłości (ale też i jeszcze na początku procesu terapeutycznego) utrwalają współuzależnienie. W końcowej fazie pomoc ukierunkowana jest na wyzbycie się destrukcyjnych schematów osobowościowych pacjenta. W wyniku całego procesu następuje poprawa sytuacji bytowo materialnej, ale również zdarza się, że pogrążeni w nałogu partnerzy „słabną na sile” i podejmują leczenie (sami bądź w wyniku środków przymusu).
Adres
Poradnia Terapii Uzależnień
“W Zaciszu”
ul. Wacława Lipińskiego 14
30-349 Kraków
Kontakt
Tel: (+48) 607 220 639
E-mail: poradnia@terapiawzaciszu.pl
facebook